it's okay to be afraid, wag lang maging praning to the point na naglulupasay ka na sa iyak, o nagmumukmok sa kawalan ng pag-asa.
then again.
the past weeks is hell.
and the feeling of being alone in this city is becoming unbearable.
parang gusto mo ng sumabog sa sama ng loob, sa awa sa sarili, sa pagod, sa kawalan ng makakapitan.
nakakalimutan mo na ang power ni God, ang fighting spirit mo, ang positivity. hindi na option ang faith para lumakas. nabubura na siya sa isip mo dahil natatabunan ng ito ng mga reklamo sa sarili mong kahinaan, hinanakit mo sa mga katrabaho mo, pangungulila at tampo mo sa pamilya mo.
nag-iinarte ka pang sarilinin lahat ng bigat na dalahin mo bilang pagrerebelde sa mga taong mahal mo na pwedeng makatulong sa'yo, kung hahayaan mo.
pero dear, telling the world that you're weak too is good. because then, ironically, it's manifesting strength within you. the power to admit weakness with the willingness to overcome it, of course.
you must know, my friend, that no one must stay long in hell, in fact no one must be in hell.
dear, may i just remind you...
still, heaven is the best place to be.
No comments:
Post a Comment